Concert Antonello Venditi mei 2010

Samen met mijn Italiaanse vriendinnen Daniella en haar zus Sandra ga ik naar een concert van Antonello Venditi in Vasanello. Hoewel ik nog nooit heb gehoord van Antonello Venditi, is hij in Italië zeer beroemd. We moeten ons haasten, omdat het concert een dag eerder is dan men had gedacht. Wanneer we achter dit voldongen feit komen is het eigenlijk al te laat  om op tijd te zijn
Geen slowfood vanavond maar een snelle pizza. Geen tijd om andere kleren aan te trekken, haren te kamen, tanden te poetsen, etc. We moeten gaan, willen we het concert mee gaan maken.
Vasanello is een klein plaatsje op een heuvel gelegen, tussen Viterbo en Orte, een klein uurtje rijden van Bolsena.
We zijn er snel, echter er zijn meer concertgangers. We moeten de auto  in een weiland op een half uurtje lopen zetten van het dorp. Net als vorige jaar bij het concert van Depeche Mode in Rome, zijn er geen mensen die het parkeren regelen. Dus chaos.
We vinden echter een mooi plekje voor de auto en gaan al babbelend over de smalle locale weg heuvelopwaarts naar het concert.
We komen aan op het centrale plein (Piazza) van Vasanello, alwaar een gigantisch podium staat. Het dorp heeft flink uitgepakt met het concert, € 60.000,- wordt er gefluisterd.
De sfeer is goed en er wordt volop meegezongen. Daniella en Sandra “loves” the romantic music van Antonello. De band speelt en zingt goed, maar qua stijl veroveren ze niet mijn Hollandse hart. Na vier nummers stopt de muziek. Zonder aankondiging van het laatste nummer, of bedankje van Antonello himselfs. Aangezien niemand roept: “we want more”, of “altra, altra”, besluit ik dat te doen. We hebben zoveel energie gestoken in het komen naar dit concert, dat ik nog wel wat nummers wil horen. Maar, ondanks mijn verwoede pogingen komt Antonello niet terug.
Het publiek neemt een drankje of koopt een nootje en gaat rustig haar verdere gang. Net als in Rome, na het concert van Depeche Mode ben ik verbaasd over de relaxedheid, waarop Italianen dergelijk activiteiten ondergaan.
We verlaten het dorp en algauw lopen we langs een enorme opstopping van auto`s, die allemaal dezelfde locale weg de heuvel af moeten. Auto`s dwars over de weg, die proberen te keren. Geparkeerde wagens die de doorgaande weg versperren, concertgangers die een praatje met elkaar maken midden op de weg, zodat er niemand langs kan en ook nu geen verkeersregelaars. Ze zitten er allemaal niet mee, de Italianen, ze zijn een avondje uit en daar hoort ook de opstopping bij.
Later horen we dat het concert zo raar stopte, omdat de priester van het dorp was overleden en ik maar roepen: “’We want more”

Het leven waarin je afspreekt niets af te spreken.

Afspraken maken in Bolsena.
Het leven waar je afspreekt niets af te spreken. Hier in Bolsena maak je geen afspraken voor morgen of de rest van de week. Morgen is blanco. Je wordt uitgenodigd als het moment daar is. De dag komt zoals die komt en dan opeens zit je bij de inauguratie van de nieuwe burgemeester van Gradoli of je maakt kennis met de oom of moeder van een vriendin en neem je plaats aan een lunchtafel vol andere Italiaanse gasten.
Op onze vraag eind april aan een olijfboer in Bolsena, of het mogelijk is dat klanten van ons in november kunnen helpen olijven plukken, kijkt hij mij verbaasd aan…..mah Maria “ik ben net begonnen met het zaaiseizoen”!

Nieuwe kluizenaarsgrot gevonden!

Samen met mijn goede Italiaanse vriendin, Daniella ga ik op pad. Ik ga haar een van mijn favoriete plekken in de omgeving laten zien. Het dal van de Fiora, met kluizenaarsgrot en kerkje, naast een prachtige waterval. Hier voel je dat er meer is tussen hemel en aarde. Wanneer je het dal bezoekt op het juiste tijdstip, dan schijnt de zon door een ronding boven de deuropening van het kerkje naar binnen. De zonnestralen laten dan de veelkleurige fresco`s op de wanden en met name het plafond zien. Bloemen, fallussen en andere sprankelende figuurtjes. In het kerkje staat een altaar en er zijn twaalf zetels van de apostelen. De bijbehorende fresco`s van de apostelen zijn uitgehakt en naar een museum in de buurt overgebracht. Naast het kerkje is een woonruimte.

Druk met Ape`s

Voor de wandelweek moet ik er vroeg op uit om boodschappen te kopen, voor een lekker vers ontbijt voor onze wandelgasten. In ons personenbusje ga ik op weg naar de Spar in Gradoli. Het is druk onderweg met allemaal kleine Ape (driewielers). Ze zijn op weg naar de Spar, om hun producten van de dag te verkopen. Vers van het land geplukt bij het ochtendgloren. Fragole (aardbeien) voor € 0,79 per bak, wilde asperges een met plasticdraad bij elkaar gebonden bos voor maar een € 1,-, zucchine fiori, de bloemen van de courget voor een heerlijke lunch of avondmaal als we moe en voldaan terug zijn, van een wandeling door het prachtige Italiaanse landschap

Hoeveel mensen passen er in jouw Scarpa! mei 2010

We hebben met Fernando en Suzanne het nieuwe seizoen doorgesproken, heerlijk op het terras van een pizzeria aan het meer. We zijn vanaf Bolsena, door de heuvels en langs het meer naar camping Tre Gradini gefietst in ongeveer 2 uur. Moe en voldaan bespreken we il pranzo ( de lunch) diverse cultuur verschillen, gewoontes en lachen we om de gekke situaties van afgelopen seizoen. Taal brengt vaak lachwekkende situaties met zich mee en zo ook vanmiddag.
Bij vertrek van de pizzeria komen we Lorenzo tegen. De begroeting is allerhartelijkst. Lorenzo heeft een boot op camping  Tre Gradini en Gert vraagt i.p.v. hoe groot zijn boot (Barga) is en hoeveel mensen er in kunnen, hoe groot zijn schoen (scarpa) is en hoeveel mensen erin mee kunnen? Lorenzo kijkt wat peinzend naar zijn schoenen en zegt dat hij grote voeten heeft, maar niet denkt dat er meer mensen in zijn schoenen mee kunnen

Wat in Nederland staat geschreven is waar, maar in Italië!

Het is de hoogste tijd om naar Italiaanse les te gaan. We redden ons goed met de taalkennis die we hebben, maar ik wil graag meer conversatie Italiaans leren en het is altijd goed voor de integratie en het aangaan van nieuwe sociale contacten. Bij la biblioteca in Bolsena wordt Italiaanse les gegeven voor stranieri. Volgens de uitgebreide brochure van de universiteit, (ja, ja voor minder doe ik het niet) van Viterbo vindt de les plaats op de woensdagmiddag van half 6 tot half 8. Ik ben er klaar voor en trek vol goede moed erop uit. Tas vol met pennen en papier en een tweetal Italiaanse lesboeken vanuit Nederland. Gianni de ober van restaurant “Osteria del Borgo indentro” is de trap naar het restaurant aan het vegen, wanneer ik met mijn tas vol lesmateriaal voorbij kom. Ciao bella, come  stai. Ik vertel hem dat ik op weg ben naar Italiaanse les. Waarom vandaag vraagt hij verbaasd? Nou, omdat dat in de brochure van de universiteit van Viterbo staat, leg ik hem uit. Tijdens een workshop, over Calimero marketing afgelopen voorjaar in Utrecht heb ik geleerd: wat geschreven staat dat is waar. Dus….
"Maar je bent in Italië" mompelt Gianni, Italië is anders. Ik wens hem een buona serata met heel veel klanten en loop door. Op mijn verdere weg na la bibleoeca kom ik Andrea tegen, een gepensioneerde Engelse. Zij is bevriend met Edward onze buurman. We maken een praatje. Wanneer ik zeg door te moeten lopen, omdat ik na Italiaanse les ga, vertelt ze mij, dat ze samen met Sharon , haar zus ook Italiaanse les heeft en wel op de maandagmiddag in dezelfde bibliotheek. It`s very difficult vertelt ze en ………….volgens haar is er op de woensdag geen Italiaanse les. Ik besluit toch te gaan. La biblioteca is in het gemeentehuis en wanneer ik aan twee ambtenaren vraag of er vanmiddag Italiaanse les, krijg ik gelukkig een positieve bevestiging. Ze lopen met mij mee en vertellen dat de les al wel begonnen is. Tussen rijen vol met boeken, zit een grote groep cursisten keurig op een rijtje met boeken op de schoot. Ik haal diep adem, voordat ik in mijn beste Italiaans vraag of ik aan kan sluiten bij de Italiaanse les? Ik vertel dat ik uit Nederland kom en een eigen bedrijf heb. Ik kom lekker op stoom in het Italiaans en vervolgens veronderschuldig ik me dat ik wat verlaat ben. Dit komt zeg ik met een lachend gezicht, omdat een paar mensen mij onderweg vertelden dat er geen Italiaanse les is op de woensdagmiddag. Maar gelukkig, tetter ik door op mijn beste Italiaans is er wel les. Blij dat ik het er aardig in mijn ogen vanaf heb gebracht, wil ik gaan zitten. De groep lacht. Welkom, er is een klein maartje, vanmiddag is er namelijk Engelse les.
Terug naar huis, vraagt de nog steeds stoep vegende Gianni met een vette glimlach hoe mijn eerste Italiaanse les was? Si si Mariet, wat in Nederland staat geschreven is waar, maar wat in Italië geschreven staat is niet waar!

Het pispaaltje en het eten van rauwe bonen pasen 2010

Op pasquata, in Nederland tweede paasdag, werden we door onze Roemeense vriendin Lilly en haar Italiaanse man uitgenodigd voor een feest, una festa antica in Valentano het stadje alwaar ze wonen. Valentano ligt aan de Noordwest kant van het meer van Bolsena en heeft en prachtig uitzicht op het meer. Het feest was ter ere van Santa Maria Azzuniata. De dag waarop de aankondiging van Maria`s zwangerschap door de engel Gabrielle werd verkondigd. Het is nadat het even flink heeft geregend en de festiviteiten in het water dreigden te vallen, opeens reuze druk op de piazza van het stadje. Jong en oud stort zich in het feestgedruis. In La festa Antica worden oude gebruiken met nieuwe gecombineerd. Italianen zijn hier zeer bedreven in. Er waren allerlei gokspelen, waaronder een soort van Nederlandse caviabaan, maar dan met 1 konijn welke steeds opnieuw vanuit zijn standaard doos in een andere doos met een nummertje erop moest lopen. Er was een soort van winkeltje met alle mogelijke “prutzooi” voor kinderen, als grabbelton ingericht. En er was een gladde kale boom met in de top een wiel met zakken eieren, aardappels en appels.  Deze boom was met olijfolie ingewreven en de dapperen onder de bezoekers moesten naar boven proberen te klimmen om de prijzen met levensmiddelen eruit te halen. Rondom de boom was een aantal meters afgezet met dranghekken. Zodat niemand voordat het spektakel van start zou gaan bij de boom zou kunnen komen. Echter de loslopende reuen (mannetjes honden) konden onder de dranghekken door en zagen een heerlijk, naar olijfolie geurende boom, waar het pootje eens even lekker tegen omhoog getrokken kon worden voor een plasje. Dergelijk plasje waren het geursignaal voor andere reuen uit de omgeving om ook vooral hun geur achter te laten. Zodat het achter de dranghekken een hondengedrang van jewelste werd. Aangezien we op ons paasbest gekleed waren, hadden we een goed excuus om niet het pispaaltje te zijn en in de paal met olijfolie en hondengeursporen te klimmen.
Natuurlijk was er ook muziek op een geïmproviseerd podium tegenover de alternatieve caviabaan. En naast een lekker wijntje uit de streek kregen we allemaal een zak met Lupino, een soort van grote rauwe boon. Voor de Italianen een traditie, voor ons een ramp. Tijdens het feest  werden deze bonen door iedereen gelijk opgegeten! Arme wij, het vel van de bonen moet je uitspugen en de rest eet je op. De gehele piazza bestond opeens uit kauwende en velletjes spugende Italianen en overal lagen uitgespuugde bonenvellen. Nadat we onze zakjes met Lupino van ieders, zeker een pond in mijn tas hadden weten te manoeuvreren, kregen we een nieuwe voorraad met Lupino van Lilly. Ze vond ons bravi, bravi. Ollandesi die de Lupino al op hadden gegeten, goed gedaan. Want je kan niet zonder een zakje Lupino deel nemen aan het feest! De traditie wil dat de Lupino bonen al door de Romeinen werden gegeten, op het moment dat de Engel Gabriel bij Maria op bezoek kwam.
Zo zie je maar weer una festa antica gemixt met modern gokspelen.

En "Jezus " rijdt alweer op zijn traktor april 2010

Pasen luidt het begin van de lente in. De natuur laat zich weer van haar goede kant zien. Er bloeien al volop pioenrozen, een soort van Chinese rozen in diverse rode en rozige kleuren, wilde Irissen prachtig paars of wit gekleurd en ook de eerste klaprozen staan alweer op de velden. Tijdens Il Santo Venerdi (Goede vrijdag) is er een paasprocessie. Het vertelt de lijdensweg vanaf het hof van Gethsemanee tot aan de kruisiging. Volgens de posters, in Bolsena, zou de processie om 21.00 uur beginnen. In de praktijk betekent dat gemiddeld een uur later. In eerste instantie lijkt het alsof we de enige zijn die langs de kant van de weg staan, onszelf afvragend of we de poster wel goed hebt begrepen. Staan we toch op de verkeerde plaats, de verkeerde dag? Totdat in de verte tromgeroffel te horen is. Van alle kanten komen als vliegen op de stroop de mensen uit hun huizen en wordt het binnen een mum van tijd een Italiaanse drukte van jewelste. De stoet is indrukwekkend. Romeinen met paarden voorop, gevolgd door soldaten met tromgeroffel. Romeinse geleerden, Maria, Maria Magdalena, Jezus zelf natuurlijk, en vele anderen. Nieuwsgierig kijken we of we dorpsgenoten herkennen in de stoet. Een aantal Romeinse soldaten en aristocraten herkennen we als pizzabakker, restaurant eigenaar en schoenmaker. Ook Jezus hebben we vaker in een ander gedaante gezien. Bij de kerk in Bolsena tegenover het kasteel Il San Rocco werd het vonnis van de kruisiging uitgesproken en samen met de andere (misdadigers) ging de stoet met Jezus die zijn eigen kruis moest dragen verder naar de piazza voor de Basiliek van  de  St. Christina. Het is aarde donker op de piazza voor de Santa Christina en er klinkt aangrijpende opera muziek. Opeens gaat het licht aan en staan er drie kruisen, met daarom heen Romeinse soldaten. Aan de kruisen hangen levensecht lijkende poppen of andere vrijwilligers, maar niet de Jezus en de misdadigers uit de processie.
Vier dagen na Il Santo Venerdi komen we “Jezus” alweer op de tractor tegen en de volgende dag staat hij de straten van Bolsena te vegen.

Snelle Jelle

Jelle Nijdam was afgelopen week met zijn mannen Puck en Jan in Bolsena, om mountainbike routes uit te zetten. Deze routes gaat hij straks stoempen, om in vaktaal te blijven met onze sportieve gasten tijdens onze mountainbikeweken. Na een kleine snelle Jelle week van mountainbiken, stoempen, mueslirepen, flessen water, cappuccino op het terrasje, pizza, spaghetti, zoutloos brood,  smartlappen, GPS, routes zoeken, routekaarten, doodlopende weggetjes, heuvels, strada bianca`s, afzien en heelveel gezelligheid hebben Jelle en Puck een aantal mooie tochten uit kunnen zetten. Zin om mee te biken met Jelle?

Una bella figura april 2010

Una belle Figura.
Mieke van Delden van Italia Via Maria heeft een boek, Una bella figura (een goed figuur slaan) geschreven over Italië. Met daarin een hoofdstuk over de Etrusken. Wij hebben Mieke en haar man Frits leren kennen afgelopen januari op de Caravana beurs in Leeuwarden en elkaar daarna nog twee maal ontmoet tijdens de wandel en vakantie beurs in Zwaag. Samen met haar man Frits komt ze bij ons op bezoek. We gaan samen op pad om mooie foto`s te maken voor haar boek en ik ben de gids. Om een goede indruk te krijgen van de culturele rijkdom van de Etrusken hebben we de Monte Bisenzio met een columbario, Vitozza een Etruskische rotsstad en het archeologisch park met de dodenstad van Sovanna bezocht. Dit zijn ook de plekken waar wij regelmatig tijdens onze wandelweken en dagexcursies met onze gasten komen. Beide waren, net als onze klanten, erg onder de indruk van de pracht van het bijzondere gebied, met haar serene schoonheid. Het was een mooie dag in goed gezelschap. Onze naam, Activa Bolsena en activiteiten komen in het boek, bij het hoofdstuk over de Etrusken te staan. Het boek komt volgende maand al uit, we zijn natuurlijk reuze benieuwd.

Nell`amor le parole non contano conta la musica.

Amore voor onze Italiaanse schone, OllieNell`amor le parole non contano conta la musica.
"In de liefde gaat het niet om de woorden, maar om de muziek""

Terwijl de sneeuw ons Hollandse landschap nog siert, bevolken verschillende, stevig in hun vacht zittende buurtkaters onze tuin. Vol afwachting, soms geduldig, dan weer wordt er gevochten proberen ze een glimp op te vangen van onze Italiaanse poezenmeid, Ollie.Terwijl wij  s`morgens het koude opstaan proberen uit te stellen, zingen en mauwen de buurtkatten hun amore serenade voor de schone Ollie.
Zij echter,... zij  rekt zich nog eens uit en kroelt tegen haar gecastreerde metgezel en de honden in huis aan. Wachtend op de bak met brokjes en daarna het raam wat open gaat om de nieuwe dag te begroeten en te beleven.
Buiten flirt  ze wat, klimt in bomen, rent en maakt pret in de sneeuw, gaat mee de honden uitlaten en snapt niets van alle smachtende katers,  in onze achtertuin.Onze buren zijn minder blij  met de liefdesperikelen, net zoals zij niet meer zo blij zijn met de sneeuw.Maar er is ondanks alle sneeuw en koude een lichtpuntje. Het begin van de lente is er. Amore

Februari 2010